از دست این محمد ایلیای گل. 2 هفته هست که میخوام بیام و یه پست جدید بذارم ولی مگه میذاره که آدم یه لحظه اختیار خودش داشته باشه. وای که بچه داری چقدر سخته.

تا اونجا گفتم که پسرم به خوبی و خوشی به دنیا اومد. ساعت 2 به هوش اومدم. هی میپرسیدم بچه ام سالمه؟ وقتی دنیا اومد گریه کرد؟ میگفتن آره و دوباره از هوش میرفتم. کم مونده بود پرستاره بزنه تو سرم. ساعت 2:30 هم وقت ملاقات بود. از اون ملاقاتی چیز زیادی یادم نمیاد آخه خیلی گیج و منگ بودم فقط صدای افراد رو میشنیدم اما خودشون رو به صورت سایه میدیدم. اما مسعود رو خوب دیدم که اومد پیشم و گفت نمیدونی چقدر نینیمون خوشگله. باید بگم که بنده به عنوان مامان نینی فکر کنم آخرین نفرتو فک وفامیل بودم که بچه ام رو دیدم. مسعود که وقتی رفته بود محمد ایلیا رو ببینه لپاش رو گرفته بود کشیده بود.خواهرام کلی باهاش دعوا کردن که آخه کی لپ یه نینی که 2 ساعته متولد شده رو میکشه؟ خوب راست میگن دیگه. 2 روز تو بیمارستان بودیم و بعد مرخص شدیم. وقتی داشتم مرخص میشدم حس کردم یه کم پسری زرده. اما دکتر گفت خیلی مهم نیست اگه بیشتر شد بیارش آزمایش. خونه که اومدیم هیچی نخورد تا بعدازظهر. کم کم زردیش بیشتر شد. فردا صبح که رفتیم آزمایش 18/6 بود. سریع بستریش کردیم. خیلی روزای سختی بود.مرتب میرفتم بیمارستان بهش سر میزدم، شیر میدادم و کنارش یه کم میموندم و نوازشش میکردم و دوباره با کلی اضطراب و نگرانی برمیگشتم خونه. نگران اینکه نکنه همینکه من رفتم گریه کنه. نکنه چشم بندش رو کنار بزنه و.... یادمه یه بار که رسیدم تو اتاق نوزادان دیدم یه پستونک چاپوندن تو دهان بچه ام و با یه چسب از این طرف تا اون طرف صورتش تو دهنش نگه داشتن. نگو خیلی گریه کرده بوده اینجوری آرومش کرده بودن. این صحنه رو که دیدم جیگرم کباب شد. اونقدر گریه کردم که نگو. تا چند روز که این صحنه یادم میومد اشکام جاری میشد. خونه مامانم اینا هم نزدیک بیمارستان بود. هر دم به ساعت میرفت اونجا.گاهی 1-2 ساعت میموندم و گاهی طولانی تر. یه شب که تو دستگاه دوبل بود از ساعت 3 نصف شب تا 1 بعدازظهر موندم. خونه که میرسیدم دیگه داشتم میمیردم. اصلاً یادم نبود که بخیه دارم و باید مراعات کنم. خلاصه روز اول زردیش از 18/6 رسید به 17/5، روز دوم که تو دستگاه دوبل بود رسید به 14/5، روز سوم رسید به 12/8 و روز چهارم 12/6. دکتر گفته بود زیر 12 میتونه مرخص بشه اما دیگه از بیمارستان رفتن کلافه شده بودیم و خودمون رضایت دادیم و مرخصش کردیم. ولی باز خونه که اومدیم زردیش بالا رفت و رسید به 16/5. با مشورت دکتر دستگاه فتوتراپی گرفتیم و تو خونه گذاشتیمش تو دستگاه. اما بعد از یک روز نه تنها پایین نیومد بلکه رسید به 18/3. دیگه داشتم دق میکردم. کم کم داشت آوازه عوض کردن خون نینی هم به گوش میرسد که دکتر 1/5تا قرص فنوباربیتال بهش داد و 2 روز دیگه هم تو خونه زیر دستگاه موند تا رسید به 1/12 و چون 14 روزش تمام شده بود گفت دیگه خطری نداره. خیلی خیلی روزای سختی بود. اون دو هفته برای من به اندازه 2 ماه گذشت. باز تو خونه که بود خیالم از بابت چشم بندش راحت تر بود. چون دائماً یکی بالا سرش نشسته بود. طفلی مامانم که شب تا صبح هم یه لحظه نمی خوابید و مواظبش بود. خواهر کوچیکمم از صبح که بیدار میشد میرفت تو اتاق ایلیا و کنار اون درساش رو میخوند و کاراش رو انجام میداد و مواظب ایلیا هم بود. از بس که تو اون دو هفته از دست محمد ایلیا خون گرفتن پشت دو تا دستش کبود شده بود.تا هفته پیشم هم اثر اون کبودی ها بود. بازم خدا رو شکر که به خیر و خوبی گذشت و مشکلی براش پیش نیومد. پسرک میخواست نشون بده که بچه دار شدن فقط دیدن خنده ها و شیرین کاریهای یه کوچولوی ناز نیست و سختی های خودش رو هم داره. اما بالاخره من و بابامسعود و محمدایلیا در پنجشنبه 25 مرداد مصادف با شب تولد امام حسین اولین شب زندگی سه نفرمون رو تو خونه خودمون گذروندیم. اولش خیلی استرس داشتم فکر میکردم از عهده اش بر نمی آییم اما ظاهراً اومدیم. ایلیا شبها پروژه شب زنده داری داره.یا 12-3 بیداره یا 3-5. طول روز هم مست خوابه. دست وصورتشم بشوریم بیدار نمیشه.

این پست دیگه خیلی طولانی شد. میخواستم از شیرین کاریهای ماه اول تولدشم بگم ولی باشه برای پست بعد.

پ.ن.: بابا مسعود دیروز از تزش دفاع کرد. خیلی هم خوب دفاع کرد و 20 گرفت. محمد ایلیا رو اووردیم تهرون برای دفاع بابایی. اما چون اخیراً جیغای بنفش زیاد میکشه جرآت نکردم ببرمش سر جلسه دفاع.