| سلام. بالاخره من در بیست و سومین روز از تولد پسر گلم یه کوچولو وقت خالی پیدا کردم بیام از تولدش بگم. نینی جون جونی ما آخر زد زیر قولش و در حالیکه 1 روز مونده بود تا بابایی از مسافرت برگرده تصمیم به اومدن گرفت. فکر کنم از بس شب قبلش خودم و خاله کوچیکه وبقیه گفتیم دیگه حوصلمون سر رفته اونم این تصمیم رو گرفت. خلاصه جمعه 12 مرداد ساعت 4صبح که از خواب بیدار شدم دیدم بله ظاهراً کیسه ابم پاره شده. مامانم رو صدا زدم. طفلی به شدت هول کرده بود. البته خودمم از ترس دندونام به هم میخورد. از بدشانسی بابام هم تهران بود و قرار بود جمعه شب برگرده. حالا باز خوب بود که خواهرم و شوهرش برای دلگرم بودن ما در صورت اتفاقات ناگهانی از این دست شب رو اونجا مونده بودن. سریع نماز خوندم و به بابایی زنگ زدم و گفتم که پسرکمون داره میاد، برام دعا کنه و راهی بیمارستان شدیم. کارهای پذیرش انجام شد و رفتم به سمت اتاق زایمان. مامان و خواهرم هم که رسماً شروع کرده بودن به گریه کردن. نمیدونم چرا فکر میکردم که چون صبح جمعه هست هیچکی نیست و فقط من قراره زایمان کنم و حوصله ام قراره سر بره. وقتی رفتم بالا دیدم 6 نفر دیگه هم هستن. قدمم هم خیلی خوب بود سریع 3 نفر از اونا زایمان کردن. یکیشون که از سه شنبه اونجا بود. اولین نینی که دنیا اومد و شروع کرد به گریه کردن اشکای منم در اومد. دائم به اون لحظه ای فکر میکردم که پسر منم دنیا میاد و تو بغلش میگیرم. خلاصه تا ساعت 7 و 8 صبح وحشتناک از من آب خارج میشد. اما از درد خبری نبود. بهم سرم فشار هم زدن اما باز خبری نشد. تا ساعت 9.5-10 که از یکی از ماماها که اتفاقاً قبلاً هم مدرسه ای بودیم خواستم صدای قلب پسری رو چک کنه. خیلی طول کشید تا پیدا کنه و گفت فکر کنم کمی کند شده. سریع سرم فشارم رو قطع کردن و بهم اکسیژن دادن و دوباره صداشو گوش دادن و گفتن بهتر شده. بعد نوار قلب نینی رو گرفتن. گفتن کمی داره کند میشه. با دکترم تماس گرفتن وقتی اومد و معاینه کرد گفت دیگه یه قطره آب هم دور نینی نمونده و احتمالاً باید سزارین بشم. با این حال یکی دو ساعت دیگه صبر میکنیم شاید دردت شروع بشه که نشد و درنهایت حول وحوش ساعت 12 بهم گفتن آماده سزارین بشم. داشتم میرفتم اتاق عمل که خانم پرستار گفت مامانت زنگ زدن و گفتن شوهرت طبقه پایینه. کلی خوشحال شدم و روحیه گرفتم. بابایی با هزار زحمت تونسته بود بلیط گیر بیاره و خودش رو برسونه. ساعت 12:30 رفتم اتاق عمل و درنهایت محمدایلیا جون جونی ما در اولین روز هفته 40 ام در روز 12 مرداد 1386، مطابق با 19 رجب 1428 و 3 اگوست 2007 و در ساعت 12:55 دقیقه ظهر جمعه در بیمارستان مجیبیان یزد (همون بیمارستانی که من و بابایی هم اونجا دنیا اومده بودیم) و توسط دکتر ارجمند به دنیا اومد. پسرمون هم ریزه میزه بود. 2950 گرم وزن، 50 سانتی متر قد و 34 سانتی متر دور سر. خدایا در پناه خودت حفظش کن. الهی آمین. اینم محمد ایلیای نازنازی ما  2 روزگی قبل از بستری شدن در بيمارستان |
سلام مامان ناز محمد ایلیا ی خوشگل...الهی بگردم خیلی نازه اقا پسرت خدا حفظش کنه...
امیدوارم الان پسرکت خوب خوب باشه...میدونم حسابی درگیر این تحول عظیمی...بازم بهت تبریک میگم عزیزم...خوشحالم اپ کردی...منتظرت بودم